” Vaak vergeten we wie we in essentie zelf echt zijn. We leven het leven van wat we zelf denken te zijn en wat de wereld van ons verwacht. Totdat er een moment komt dat het niet meer gaat “
In deze wereld zijn wij ver weg gaan leven van ons oorspronkelijke zijn. We leren op jonge leeftijd hoe ons op een bepaalde manier te gedragen en worden stap voor stap geconditioneerd door de omgeving met inprentingen vanuit de opvoeding, school, systemen en zijn bepalend voor hoe wij over de wereld en onszelf denken.
We zijn zo druk bezig met druk zijn, dat we het overzicht verliezen. Op een gegeven moment “breekt” je lichaam, op wat voor manier dan ook.
Ieder lichaam is uniek, werkt anders en geeft andere signalen. De ene persoon verstuikt zijn enkel en is letterlijk het evenwicht in het leven even kwijt, de andere persoon krijgt last van galstenen en mag zichzelf niet zijn en de interne druk stapelt zich op.
Alle lichaamsdelen en ziektebeelden zeggen iets over waar je op dat moment staat in het leven. We zijn immers spirituele wezens in een menselijke ervaring. Organen, weefsel, spieren, cellen in het lichaam hebben een eigen trilling en afstemming.
De weg van bezinning is nabij. Immers, veel is gebeurd en reeds getracht om het anders te gaan doen; een nieuwe partner, stoppen met school, verhuizen of vakanties om maar even weg te zijn.
De weg naar binnen, die ergens in de jonge jaren is afgesneden, mag weer worden begaan.
Eindelijk is er weer contact met het innerlijke kind, je zijn.
Je voelt je hart weer kloppen, maar ook zijn er tranen.
Tranen over wat er is geweest, wat er verloren is; besef en bewustwording melden zich. Eigenlijk heb je gewoon weer het gevoel dat je leeft, niet alleen met vreugde maar ook met verdriet. Ze mogen hand in hand gaan.
De weg geopend naar dat je doet waar je zin in hebt en doet wat het beste bij je past. Dat je doet waar je talenten liggen, zodat je de wereld en jezelf al dat moois kan geven. We mogen genieten, we mogen dansen. We mogen houden van onszelf.
